W odniesieniu do agresji i podstawą w drodze do uzyskania bezpiecznego środowiska pracy są działania z zakresu prewencji pierwszorzędowej. W ich zakres wchodzi szereg interwencji i praktyk na różnych poziomach ogólności i wobec różnych odbiorców.

Na poziomie ogólnospołecznym pierwszym elementem prewencji pierwszorzędowej są odpowiednie uregulowania prawne danego zjawiska i dążenie do powstawania lub modyfikacji takich uregulowań w miejscu pracy.

Równoległym działaniem, na bardzo ogólnym poziomie, jest dążenie do zmiany świadomości społeczeństwa lub wybranych grup społecznych – przedstawicieli konkretnych grup zawodowych lub kadry zarządzającej, w kwestii agresji. Zmiana świadomości dokonuje się poprzez poszerzanie wiedzy na temat tego, czym jest to zjawisko, na czym polega i jakie niesie za sobą skutki. Można tego dokonać poprzez akcje medialne oraz poprzez regularną edukację potencjalnych grup ryzyka, czyli pracowników i osób odpowiedzialnych za funkcjonowanie zakładów pracy w zakresie agresji oraz sposobów je zapobiegania.

Kolejną grupą działań z zakresu prewencji pierwszorzędowej są akcje podejmowane na obszarze danego zakładu pracy. Podstawowym sposobem ochrony pracowników przed agresją jest dostosowanie właściwości otoczenia fizycznego do potencjalnego ryzyka wystąpienia agresji. W wielu krajach europejskich oraz w Stanach Zjednoczonych dla miejsc pracy, w których narażenie pracowników na tego typu zachowania ze strony pacjentów, klientów lub petentów jest szczególnie silne, opracowano specjalistyczne ochronne systemy zarządzania przestrzenią fizyczną (np. stworzony przez Hilliera „Space Syntax” skutecznie stosowany w szpitalach i placówkach służby zdrowia). Organizacja przestrzeni fizycznej jest szczególnie istotna w instytucjach tzw. otwartych, do których klienci, petenci, pacjenci itp. mają wolny dostęp. W zakresie czynników otoczenia fizycznego, na które pracodawcy powinni zwrócić szczególną uwagę, wymienia się: – rozplanowanie przestrzenne oraz wyposażenie tzw. miejsc strategicznych, w których dochodzi do kontaktu pracowników z klientami, petentami, pacjentami lub w których przebywają oni przez dłuższy czas (wejście do placówki, rejestracja, poczekalnia, izba przyjęć, pokój odwiedzin, pomieszczenia specjalne); – ogólny wygląd i wyposażenie pomieszczeń, tak by służyły one zarówno potrzebom klientów, petentów, pacjentów, jak i spełniały wymogi bezpieczeństwa i komfortu pracy dla pracowników.

Kolejnym poziomem prewencji agresji jest prewencja drugorzędowa. Podstawowym działaniem w jej zakresie jest ograniczanie nasilenia i częstości występowania zachowań o charakterze przemocy. Niemożliwe jest całkowite wyeliminowanie ryzyka pojawienia się wrogości, niechęci czy antypatii w środowisku społecznym i związanych z nimi zachowań.
W tej sytuacji do zrealizowania pozostaje wyposażenie ludzi w umiejętności, które pozwalają nie dopuścić do rozwinięcia się i eskalacji konfliktu. Są to tzw. umiejętności psychospołeczne. Najskuteczniejszą formą nabywania i doskonalenia umiejętności psychospołecznych są szkolenia i warsztaty psychologiczne. Powinny one odbywać się cyklicznie, aby umożliwić doskonalenie i utrwalanie nabytych umiejętności.

Ostatnim poziomem prewencji jest prewencja trzeciorzędowa, której celem jest zmniejszenie nasilenia negatywnych skutków już zaistniałej sytuacji. W jej zakresie pracownicy poszkodowani z tytułu agresji i mobbingu powinni mieć zapewnioną pomoc.