Dyskryminacja, niczym niechciany cień, towarzyszy ludzkości od zarania dziejów. Przybiera różne formy i dotyka jednostki w najrozmaitszych sferach życia, od dostępu do edukacji i zatrudnienia, po codzienne interakcje społeczne. U jej podłoża leży arbitralne różnicowanie ludzi ze względu na posiadane cechy osobiste, co w konsekwencji prowadzi do niesprawiedliwego traktowania i ograniczenia ich praw oraz dostępu do cennych zasobów. Zrozumienie mechanizmów dyskryminacji oraz aktywne przeciwdziałanie jej przejawom stanowi fundament sprawiedliwego i inkluzywnego społeczeństwa.

W swojej najprostszej definicji, dyskryminacja to nierówne, krzywdzące traktowanie jednostek lub grup ze względu na pewne charakterystyczne dla nich cechy. Wyróżniamy jej dwie główne formy: bezpośrednią i pośrednią. Dyskryminacja bezpośrednia jest jawnym aktem nierówności, gdzie osoba jest traktowana gorzej w porównywalnej sytuacji z powodu swojej płci, wieku, rasy czy wyznania. Odmowa zatrudnienia młodej kobiety z obawy przed ciążą czy nieprzyjęcie osoby na wózku inwalidzkim na kurs komputerowy ze względu na wiek i niepełnosprawność są jaskrawymi przykładami tej formy. Z kolei dyskryminacja pośrednia jest bardziej subtelna i ukryta. Polega na wprowadzeniu pozornie neutralnych przepisów lub praktyk, które w rzeczywistości nieproporcjonalnie negatywnie wpływają na określoną grupę ludzi. Wymaganie znajomości języka angielskiego na stanowisku księgowego, gdzie nie jest to konieczne, czy organizowanie rozmów kwalifikacyjnych w niedostępnym dla osób na wózkach inwalidzkich budynku, stanowią przykłady tej podstępnej formy nierówności.

Świadomość szkodliwości dyskryminacji znalazła swoje odzwierciedlenie w systemach prawnych wielu krajów, w tym Polski. Kodeks pracy wyraźnie zakazuje zarówno dyskryminacji bezpośredniej, jak i pośredniej, wymieniając szeroki katalog cech chronionych, takich jak płeć, wiek, rasa, religia, orientacja seksualna czy niepełnosprawność. Zasada równego traktowania, zakorzeniona w polskim prawie, nakłada na podmioty obowiązek traktowania jednostek o podobnych charakterystykach według jednolitej miary, bez nieuzasadnionych różnicowań. Z kolei zasada niedyskryminacji idzie o krok dalej, kategorycznie zabraniając wszelkiego krzywdzącego nierównego traktowania ze względu na wymienione cechy. Niemniej jednak, istotne jest rozróżnienie między uzasadnionym nierównym traktowaniem, wynikającym z obiektywnych przyczyn i specyfiki danej sytuacji, a dyskryminacją, która opiera się na uprzedzeniach i stereotypach.